Kinderarbeid, wie is de schuldige?
Kinderarbeid, daar kun je toch woest om worden?
Wat zijn dat voor ouders, die hun kinderen de straat op sturen van vroeg tot laat om brood op de plank te krijgen?
Dat doe je toch niet?
Op mijn zoektocht naar de reden die deze ouders pusht hun kinderen te laten werken i.p.v. naar school te sturen, stuitte ik op een documentaire van de keuringsdienst van waarde. De vraag in deze documentaire was: Waarom zijn de Hazelnoten in de Fairtrade hazelnootpasta niet Fairtrade? Een vreemd verhaal.
Het blijkt dat er geen Fairtrade Hazelnoten bestaan. Dit komt omdat er geen certificering bestaat in de landen als Turkije die de Hazelnoten verbouwen. Dit omdat er nog vaak kinderarbeid voorkomt.
Het Fairtrade zit hem raar genoeg dus in de andere ingrediënten.
Bij mij komt dan de vraag op waarom er dan een product gemaakt wordt dat Fairtrade wordt genoemd, maar waarvan de hoofdingrediënten niet gegarandeerd Fairtrade zijn. Uit de documentaire blijkt dat dit komt door de vraag van de consument om dit product en dat het heel goed verkoopt, ook al zijn de hazelnoten waarschijnlijk geplukt door kinderen. U vraagt, wij draaien dus.
Dit laat de volgende vraag in mij opkomen : Is het de schuld van de consument dat er nog steeds kinderarbeid 
bestaat?
In de hazelnoot industrie zijn het vooral veel kinderen van reizende arbeiders uit arme gebieden, op zoek naar werk. Ze reizen met hun hele gezin inclusief de kinderen. Deze verblijven dan in tentenkampen en omdat de hazelnoten industrie geen dagloon betaalt maar per kilogram hazelnoten, gaan de kinderen al snel mee om te plukken zodat er zo veel mogelijk inkomen binnen komt.
Nu kunnen ze bij de fabrikant van de hazelnootpasta dus besluiten om niet in Turkije te kopen maar bijvoorbeeld in Spanje.
Maar ook dat is geen garantie, want de verkoper van de hazelnoten in Spanje laat niet zien waar zijn hazelnoten vandaan komen.
Vaak komt een deel uit Spanje, maar worden deze gemengd met Hazelnoten uit andere landen als Italië maar ook Turkije.
De inkoper van de hazelnoten tekent een contract met de verkopende partij waarin zij verklaren geen hazelnoten te verkopen die door kinderen in dat land geplukt zijn.
Maar doordat de vraag naar Hazelnoten te groot is, kopen ze in, in andere landen waar deze garantie niet is.
En dit is niet alleen het geval bij de Hazelnoten industrie, ook in de kleding industrie komen we dit tegen.
Een inkopende partij gaat naar bijvoorbeeld Bangladesh om daar de kleding te laten maken (omdat het uurloon hier nog zo laag ligt. Zo kan de inkoper de hele scherpe prijs bieden, die door de consument verlangd wordt).
Maar de consument wil niet alleen een t-shirt voor 5€ wil hebben.
Nee, hij wil er ook nog eens 20 verschillende per jaar.
Hierdoor wordt de druk op de fabrikant door de inkoper opgevoerd tot een onhaalbaar niveau.
Omdat de fabrikant zijn klant niet wil verliezen, garandeert hij de inkoper in een contract, dat hij dit kan leveren op een menswaardige manier (geen te lange dagen voor de werknemers en geen kinderarbeid).
De inkoper heeft dit papiertje op zak en denkt (al weet hij beter) dat het allemaal volgens de regels zal gaan.
Helaas is dat niet het geval, daar de fabrikant dit helemaal niet waar kan maken. Hij besteedt dus een deel van het werk uit aan andere fabrikanten. En hop, daar verliezen we de garantie dat alles gaat zoals afgesproken.
Maar wederom, waar ligt de verantwoordelijkheid hiervan? Bij de inkoper? Die heeft toch een papiertje dat alles eerlijk gaat?
Daaruit komt bij mij de conclusie dat wij als consument wel met zijn allen kunnen wijzen en ‘ooh’ en ‘aah’ roepen als er een fabriek in Bangladesh instort, waar labels gevonden worden van grote ketens.
Maar laten we wel zijn, wie koopt die producten?
Wie willen er voor minder dan de prijs van de stof, een t-shirt kopen?
En niet één maar minstens 10.
De schuld ligt dus echt ook aan de basis van de keten. Waar de vraag vandaan komt.
Wat denk je dat er zou gebeuren, als wij stoppen met overconsumeren en na gaan denken over de reële prijs van een kledingstuk? Vooral diegenen die zelf wel eens kleding maken, weten hoeveel je al kwijt bent aan stof en garen etc. Tel hierbij op hoe lang je over het maken van dat t-shirt doet, omgerekend in uurloon en je snapt wel dat dit nooit voor 5€ kan. Helemaal als er ook nog eens transportkosten bij komen en alle lagen er aan moeten verdienen.
Als wij stoppen met 10 t-shirts per jaar te kopen van een mindere kwaliteit, maar er 3 kopen van een uitstekende kwaliteit, stoppen de inkopers vanzelf met het inkopen van 20 collecties per jaar. En als we dan ook bereid zijn het geld van die 10 t-shirts a 5€ bij elkaar te leggen en dan 3 t-shirts van 17€ te kopen, zijn we al een eind op weg.
Hetzelfde geldt voor de hazelnootpasta.
Als we nu gewoon geen Fairtrade Hazelnootpasta kopen als de Hazelnoten niet Fairtrade zijn, gaat de fabrikant misschien beter zijn best doen om gecertificeerde hazelnoten te vinden of te laten kweken.
De klant is koning werkt naar twee kanten toe in mijn mening. Als wij eerlijkheid eisen, krijgen we vanzelf eerlijke producten.
Laten we samen werken aan een wereld, waarin kinderen kind kunnen zijn, in plaats van de slaven van onze consumptiedrift.
Wat vind jij? Deel het met ons in de commentaren onder deze blog.
Delen van dit blog mag natuurlijk altijd (graag zelfs) en kan met de Social Buttons hier onder.
Wil je F.U.S. VIP worden en dus als een speciale vriendin van ons, altijd het beste van het beste krijgen?
Laat dan je e-mail adres achter voor onze wekelijkse dosis goed nieuws, met onder andere exclusieve VIP aanbiedingen, het blog, nieuwe must haves en leuke tips.
Klik op de link: https://bit.ly/2LjMzL1
Maak er een mooie maar bewuste week van en tot volgende week.
Danielle